summer is gone. more rains to come.

it has really been warm the past weeks. and i spent it wearing pants and rubber shoes while staying in a room deprived or air. summer has not been fun for me really. waking up 3 in the morning to review yesterday's 2-hour discussion on the reactions occurring in carbon atoms of different compounds... leaving the house at 6am so as not to miss the 7am quiz... which i usually fail... then listening again to the 2-hour discussion. but actually after 30 mins. i start fighting with sleepiness but end up losing the fight and dozing off. sigh. then i chat for 2 hours and do reports for the next 2 hours... then enter our incinerator-like room and cover with white gown my already sweaty covered body... deal with fumes, effervescence, and more heat. if luck finds its way, ice bath may be present or an aircon-ed room may be available for the lectures.
now that all these are in the past, i can actually say... i'm not missing it. i miss the people i was with but not the place and the activities. i'm happy it's over, even though i am not satisfied with the results. i just hope god makes up for all these bad things that happened to me. makes up for the wasted summer.
now, many things aside from grades make it to my head. and they're killing me. i just wish my mission in this world does not have to do with music or singing. if ever, i'll have to stay longer, which i do not like. i have to go as soon as possible.

alaala.

muli akong napabalik sa mga dati kong kagamitan. kailangan kasi. bukas ang nakataya.
alam ko namang maraming alaalang kakabit ang mga ito. may ilang inilibing ko nang sadya.
pinaghandaan ko ang muli naming paghaharap ng mga ito. ang kaso, walang paghahandang sasapat para hindi ko sila indahin. nakikita ko ang pag-ahon nila sa hukay at ang pangambang dadalhin nila sa akin. at yun lang ang sumasakop sa aking paningin.
naririnig ko ulit ang mga halakhakan, patunay na masaya naman ako noon. naaamoy ko na naman ang bango sa kabila ng sangsang ng mga di kilalang likido sa loob ng mga bubog na sisidlan. nalalasahan ko pa ang tamis ng inumin. pero bakit kahit ganito kaganda ang nakaraang walang mukha ay kilabot naman ang dala sa akin?

nadarama kita... at ang mga naging dahilan ng nakaraang ngiti. nagpaparamdam sa aking gunita ang ikaw na naranasan. buti na lang tumigil na doon. dahil tumigil na rin akong maghalungkat pa. pero alam kong kakailanganin ko itong gawin ulit bukas at sa mga susunod pang mga araw.

may mga alaala mang di ko na nais pang balikan, hindi ko hawak ang buong mundo, hindi lahat ng gusto ko masusunod. kung nasa akin lang ang kapangyarihan, ang alaala mo'y hindi magkakaganito, mananatili iyong awit na di nakakasawang pakinggan at sabayan. pero gising na gising ako sa mga katotohanan ng pagiging tao. ako ay nasa ilalim ng isang kapangyarihang hindi ko kailanman maiintindihan. at ganoon na lang yun. ang mga alaalang inililibing ko ay aahon kahit wala akong pahintulot. tulad ngayon.

kilig moment...

kani-kanina lang... nakita kita ulit.
nagkatinginan... at kahit para sa maling dahilan ay nangitian mo ako...
sa loob ng apat na taon, tinitignan kita. at sa nakaraang apat na taon, hindi mo ako nakikita. sana kanina nakita mo na ako. iyon na kasi ang huli.

Ang Prinsipe... dumating at umalis.

Tuwing pinagkukwentuhan ang tungkol sa mga lalaking kaibig-ibig, parati kong binabanggit na kailangan mayaman ang isang lalaki para magustuhan ko siya. Maaaring may-ari siya ng hotel chains sa Korea, panginoong-may-lupa, o kaya naman ay Prinsipe. Siya kasi ang magiging daan ng pagginhawa ng maaari kong maging buhay. Hatid-sundo pa ako saan man ako kailangang pumunta. Swerte yun e, hitting two birds with one stone. May pag-ibig na nga, may maganda pang kinabukasan.

Pero ang totoo niyan, kapag ini-estima ko na ang isang lalaking maaaring hangaan sa kuntekstong romantiko, nagiging malaking kabawasan na ang kayamanan. Karamihan sa mga naging seryoso kong gusto ay wala namang hotel, resort, hacienda, o kahit man lang koche na pangsarili. Sila yung mga tipo ng tao na may malaking chansang makatabi ko sa jeep dahil, tulad ko, iyon lang din ang inaasahan nilang magdadala sa kanila sa eskwelahan mula bahay. Simple lang silang manamit at hindi mukhang mahirap lapitan. Sila yung mga taong nakikita kong malapit sa totoo kong buhay. Yung kahit ang mga kaibigan ay hindi magiging pabigat sa akin ang pakisamahan dahil, sa katunayan, mga kaibigan ko rin naman talaga sila. At higit sa lahat, mga may iniibig na silang iba. Pero hindi ito ang punto ko.

Marahil natatakot akong magkagusto sa mga totoong mayayaman dahil malaking-malaki ang pagkakaiba namin at wala lang akong aasahan. Gayong ito naman ang parating kinatatapusan ng mga taong gusto/ginusto ko, sigurado na kasi akong tatanawin ko lang sila sa buong panahong kumbinsido akong gusto ko sila; at ayaw ko sana yun.

Dumating ang isang prinsipe, na wala naman akong ideya sa estado niya sa buhay noong una. Sa klase kung saan ko siya nakakasama, siya na ang pinaka-may ichura at pinaka-may dahilan para matitigan. Kaso lang maraming nakakakilala sa akin sa klaseng iyon kaya bawal maging bukas sa pagkukwento ng mga laman ng isip ko. Hindi ako pinalad na makadaupang-palad siya kahit minsan, pero tinitignan ko siya parati.

Hanggang sa may magbanggit sa akin tungkol sa kanya. At ang pananaw, o mas tama yatang sabihing pagtingin, niya sa prinsipe. At ang mga kwento ng mga interaksyon nilang dalawa. Maswerte. At sa legal niyang pagtawag sa prinsipe sa pangalan nito. Inggit. At sa pagkakaalam niyang may itinatangi na ito. Lungkot.

At ang buhay ay nanatiling manhid sa mga hinaing ko, at walang pakialam sa mga dinaramdam ko. Dumaan ang mga araw na tulad lang ng mga nagdaan na. Tinitignan ko pa rin siya. Ginulat ako ng tadhana nang minsang kasama ko ang ilang kaibigang kakilala naman niya. Kasama niya noon ang mahal niya. Dito ko napagtantong wala ako talagang radar sa mga nag-iibigan. Dati ko na silang nakikita pero hindi ko iyon nalaman. Pero hindi naman iyon ang nakagulat sa akin. Binati niya kasi kami pagdating namin at bago sila umalis. At kahit para sa buong grupo ang pagbating iyon, napangiti ako. Binati ako ng prinsipe. Isang malaking karangalan yun para sa akin. Kahit ang totoo ay wala nang susunod pa rito, napangiti pa rin ako ng pangyayari. Maswerte ang susunod na prinsesa, ang prinsipe ay gwapo, matalino, higit sa lahat, walang hangin sa ulo. Sayang lang, pero kung tutuusin ay buti na lang... nakahabol pa ako ng isang pagbati mula sa kanya. Di ko man maaangkin, di rin naman maitatanggi. ☺☺☺

Natanto ko tuloy na kahit ayaw ko ang mga sorpresa dahil ito ay isang malaking panira ng mga plano, sa kalaliman ng puso ko ay walang kasing saya ang masorpresa. Palagay ko ang mga maliliit na di inaasahang pangyayari ang totoong hinahangaan ko. Mababaw lang naman ako. At mas naiinis ako sa mga sobra-sobrang pakulo. Mas maganda kasing magulat sa mga bagay na natural lang naman talaga, hindi ko lang alam pa. Kaya ako nahuhulog sa mga nice guys e. Mga nilalang na walang patumanggang nang-aakit ng tulad ko sa pamamagitan ng pagiging magalang o kaya naman ay pagiging mabuting taong madaling lapitan.

At ganoon ang prinsipe. Magalang siya, kaya nga siya bumati bago umalis. At oo mabuti siyang tao na madaling lapitan. Alam ko kahit hindi ako ang mismong nakakaranas ng ganito niyang katangian. Hindi siya magdadalawang-isip sagutin ka kapag tinawag mo ang pangalan niya, kilala ka man niya o hindi. Siguro dahil prinsipe nga siya. Wala siyang pakialam sa mga pangalang ibinabansag lang naman sa kanya. Bilib na bilib talaga ako sa kababaan ng loob niya sa kabila ng pagiging prinsipe. Kaya hindi ko siya makakalimutan (sa ngayon… salamat sa magaling kong utak, naniniwala akong malapit na ang araw na kakainin ko itong sinabi ko) dahil kahit umalis na siya, umalis na rin ako, isa itong magandang alaala na may magagandang ideyang iniwan. Ang galing.

GIAN, MONIQUE, Jasmine... si Troy nawawala...

hindi ko na alam kung ano ang mararamdaman ko

nahihirapan ako dahil alam kong iniisip ng mga tao na dapat masaya ako. may magandang nangyari e... pero hindi ko alam kung maganda iyon para kanino...
sa katunayan ay parang mas nalulungkot ako. kasi kahit mukhang tama ang mga nangyayari sa mundo ko, ang totoo e may pangarap akong gumuho na kahit anong pagsisikap ko ay hindi na matutupad kahit kailan. ang lumipas na oras ay talagang lipas na... hindi na babalik kailanman... at nakakainis na pinagsisisihan ko ang mga nangyari. hindi naman sa kinokontra ko ang kagalingan ni bathala sa pagpili ng mga dapat at hindi dapat... nga lang ay malungkot. lalo pa at may nalulungkot at higit pa diyan ay nasasaktan sa mga nangyari. muli akong nagbalik sa dati kong anyo na isang inidoro na tagasalo ng lahat... na karamihan pa ay kasamaan.
pero ang tadhana pag nagbiro... alam kung kailan hihirit ng punchline... at talaga namang nakakapasa saan ka man tamaan. ang nadidiin ay tinitignan din pala ako bilang inidoro... pressure. ngayong narinig ko ang pakiramdam kong magbabalanse sa lahat, nadudurog ang puso ko dahil sa sobrang lito. may inaasahan ako sa pangarap ko. dahil alam kong wala pang isang braso ang layo ko rito. pero nagkamali ako. at ngayon habang naghihinanakit ako ay may ibang taong hindi rin makapagsaya kahit nararapat na.

tulog

hindi ako makapaniwalang may oras pa akong magliwaliw at magsulat ng ganito sa kalagayan ko ngayon. ang buhay ay parang ang ferris wheel sa UP Fair... babayaran mo para matakot ka, mahilo at masuka... at magising na ayaw mo na rito.
hayok na hayok na ako sa tulog... pinagkakait sa akin ng mundo ang karapatan ng mga mata kong pumikit nang matagal... nagkakaisa ang mga tao at bagay sa paligid kong pagtulungan ako.
pero masaya pa naman ako... nakakangiti pa naman totoo man o hindi. tuwing pagkatapos ng bawat pagsubok sa akin... gumagaan ang ulo ko na tila nawawalan ng laman... at parang gusto ko na lang tumawa habang nakasimangot... nababaliw na ako.
binibisita ako ng kung sino-sino sa panaginip samantalang mulat naman ako... nakikita pero hindi nararamdaman. nararamdaman pero wala naman. natatakot na ako. sa mga desisyon kong sigurado akong ipapahamak ako isang araw... inaabangan ko na ang banging kahuhulugan ko. sana na lang ay maganda ang tanawin doon para hindi naman sayang ang pagpunta ko... sana kahit mahuhulog ako ay makakatingala pa rin ako para hangaan ang buwan. sana doon ay hindi ako antukin... sa kahit ano pa mang kadahilanan.
ang buhay ko ay dumidilim na hindi pa man nagdadapithapon. wala na akong matanaw sa dako paroon... naaalala kong bahagya ang bukang liwayway... gayunpama'y hindi ko gaanong mabanaag ang liwanag nito. hindi bale, basta nariyan ang buwan...
ang gabi ay walang kasing ganda. gayunpaman ay parati ko itong nakakatulugan.
pakisara na lang ang bibig ko at pakipunas ang laway... nahihimbing.

nanghuhula na naman ako... parati na lang

muli na namang tinamaan ang ulo ko ng kung ano at nagising ako sa isang masamang bisyo...
iniaasa ko na ang maraming bahagi ng sarili ko sa panghuhula ko. hindi ko naman talaga alam. at dahil tinatamad na akong alamin kung anuman iyon, hayaan ko na ang takbo ng imahinasyon ko para ituro sa akin ang daloy.at iyon na lang ang susundan ko.
ayoko nang mag-isip nang pinag-iisipan. gusto ko nang lumaya ang haraya ko sa mga sapilitang pagpapalalim. sa totoo lang, hindi naman ako lumalalim doon. hinuhubog ang utak pero parang hindi naman bumabaon ang mga pag-uukit. di magtatagal malilimot ko rin ang mga ito. at mabubuhay na parang bata, hayok na malaman ang lahat sa pamamagitan ng karanasan at hindi ng pagbabasa. yan nga ang masaya sa panghuhula e, walang basehan at nakakakiliti kahit ng puso. pero walang pusong kasali sa panghuhula ko ngayon. ang hinuhulaan ko ay ang kinabukasan ng isang taong tulad ko. at kahit ang daang tinatahak ko ay bunga lang din ng panghuhula. sa huli, sigurado akong hindi ko magugustuhan ang hahantungan nito. pero ito ang ipinagpapalit ko. ang ngayon laban sa bukas. malayo pa ang huli at ang nauna ay walang kasing lapit. hahayaan ko na lang na ang panghuhula ko ang magligtas sa akin sa pagbabayaran ko dahil sa mga ganitong desisyong ginagawa ko. bahala na si bathala.
pero dahil dito, wala akong karapatang magreklamo. hula ko maiintindihan naman ako ni papa god.